24.10.10

la meta

Va ser escoltar el tret de sortida, i començar a córrer. En aquell moment tenia claríssisma quina era la meta, de manera que no vaig dubtar ni un segon.

I ara que hi sóc, què? Ara davant només hi ha un precipici.

No havia pensat què passaria quan hi arribés. Només sé que em fan molt mal les cames.

5 comentarios:

Què t'anava a dir dijo...

pero has fet el camí i saps el que hi ha

k+dona dijo...

Ara que estàs al precipici, et tiraràs? potser voles i tot!

Flavia Ricci dijo...

Sònix, después de correr, de llegar a la meta (y tal vez por eso correr nuevamente y en sentido contrario), después de la meseta que nos produce haber llegado, solamente podés hacer una cosa: buscar otra meta. Como quien conquista una cima va en busca de otra. La vida es una constante búsqueda de conquistar metas. A veces andando, otras corriendo, otras nadando, otras volando ... Un beso fuerte guapa.

juan mena dijo...

DE HECHO LO QUE VALE ES EL RECORRIDO, LO QUE HAS VIVIDO, PASA MUCHAS VECES QUE EN REALIDAD LA META ES UN PRETESTO, EL CASO ES ESE CAMINO QUE PARA BIEN O PARA MAL ESTA. ESCRIBEME SI QUIERES ADONBJUANBCN@YAHOO.ES

juan mena dijo...

el correo es don juanbcn@yahoo.es